First month

Dag lieve mensen !

Inmiddels is het eerste maandje al voorbij, wat gaat de tijd toch snel hier! Kan het nauwelijks nog bij houden. Maar goed ik zal mijn best doen om toch een kort verslagje te schrijven over de afgelopen weken.

Inmiddels zijn we al een tijdje bezig met onze stage. Het is nog steeds een beetje zoeken naar hoe we alles moeten gaan aanpakken omdat we er eigenlijk zijn om onze scriptie te schrijven. Maar inmiddels hebben we concrete taken gekregen waar we de komende weken mee aan de slag gaan. We gaan een after school programme opzetten bij een tehuis Bathandwa. Het word gerund door een man en een vrouw. De man heet eigenlijk Jacob maar iedereen noemt hem Tata, de naam van de vrouw weet ik niet maar ze wordt Mama genoemd. We gaan hen leren hoe zij met de computer en internet om moeten gaan. Want dit is belangrijk als ze in de toekomst meer donateurs willen krijgen. Maar het is ook beter wanneer zij hun administratie op de computer maken. Het wordt nog denk ik een ingewikkeld verhaal. Aangezien ze op hun kantoor niet altijd elektriciteit hebben en op dit moment nog geen internet (weet niet of dat mogelijk is). Maar om toch toegang te krijgen tot internet zijn we met Tata naar de bibliotheek geweest om daar een pasje aan te vragen om toegang te krijgen. We gingen met de auto want het was te ver lopen maar eerst moesten we nog een stop maken bij zijn huis. Hij stapt uit en toen zaten Anika en ik alleen in de auto te wachten, midden in een Township..... dus dan maar de knopjes omlaag van de auto en wachten totdat hij terug kwam. Het rare is eigenlijk dat ik het helemaal niet eng vind om de Townships in te rijden. Maar dat is hier eigenlijk elke keer zo' n dubbel gevoel. Je weet dat je heel voorzichtig moet zijn en dat het gevaarlijk is, maar het voelt gewoon niet zo. Dit komt natuurlijk ook dat wij nog niets hebben mee gemaakt. Maar wanneer je verhalen van andere hoort, weet je dat je toch heel voorzichtig moet zijn. Ook hier waar wij wonen, ik voel me er niet onveilig maar je moet toch voorzichtig zijn. Er werd ons zelfs geadviseerd om altijd iets van geld bij je te hebben en een goedkope telefoon. Zodat als ze je willen beroven, ze tenminste iets hebben om mee te nemen. Ik begrijp het wel maar toch een beetje vreemd advies haha. Wil nu geen spook verhalen vertellen, want het is hier super en zoals ik al zij, voel ik me niet onveilig maar zijn we allemaal voorzichtig. Maar goed uiteindelijk zijn we met Tata naar bieb gegaan, toen we aan kwamen bij de bieb werden we ingehaald door een taxi en die schreeuwde wat naar ons. Wij begrepen het natuurlijk niet maar Tata begon opeens te lachen. Toen we vroegen wat er werd geschreeuwd zei Tata dat de taxichauffeur BLANKEN naar ons riep (wist ik zelf ook wel dat ik blank was maar toch fijn dat iemand je daar aan helpt herinneren). Maar goed toen we de bieb inliepen voelden wij ons opeens heeeel erg blank. We liepen naar de balie om een aanvraag te doen, maar vanuit mijn ooghoek zag ik in een hoek een aantal zwarte mannen die naar ons zaten te staren. Volgens mij hebben ze ons bekeken totdat we weg gingen, dus dat was best awkward.

Wat je hier trouwens ook hebt, zijn parkeerwachters ( je zou zeggen dat ze dat geld daarvoor beter in iets anders zouden kunnen investeren maar goed). We hebben dus een huur auto die we telkens netjes parkeren tussen de lijnen. Maar vreemd genoeg plakte er toch op een ochtend een parkeerboete op. Op de bon was niet te lezen waarvoor en zelf konden we echt niet zien wat er nou mis was. Dus besloten om dit maar eens na te gaan vragen bij de politie. Die ochtend daarna was het weer raak!!! nog een bon en we konden opnieuw niet zien wat er mis was. Uiteindelijk kwamen we erachter dat je de auto alleen mag parkeren aan de kant waar je rijd. Toen we om ons heen keken, zagen we inderdaad dat alle neuzen dezelfde kant op stonden OEPS... Maar niemand die dit had verteld, dus we hebben een vriendelijk mailtje gestuurd met de vraag of ze het deze keer door de vingers kunnen zien omdat we het gewoon echt niet wisten en de eerste keer de bon onleesbaar was.

We hebben de afgelopen weken ook veel gehiked. Echt super leuk om te doen en je wordt steeds beloont met een prachtig uitzicht. Dus al een paar keer Lions Head opgeklommen en toen dachten we, het wordt tijd voor Table Mountain. Want wie in Kaapstad is geweest moet op Table Mountain hebben gestaan. Dus het was een lekker warm weertje en we besloten om te gaan hiken. Korte broek aan, drinken, wat te eten en een vestje voor boven op de berg. We begonnen de hike optimistisch en vol enthousiasme met het plan om de lift terug naar onderen te nemen, want we wilde de zonsondergang zien.
Halverwege sloeg het weer om en ook ons enthousiasme....Het begon echt super hard te waaien (natuurlijk waait het op een berg) maar dit was echt heftig. Je moest je balans blijven zoeken want je werd zowat van de berg afgeblazen. Als echte avonturiers zochten we steeds naar kleine stukjes beschutting waar we even bij konden komen van de wind en een beetje konden opwarmen, want het was ook super koud. Eenmaal boven gekomen waren we super blij, we wilde even snel wat foto's maken en dan meteen omlaag met van die kabelbaandingen (weet niet hoe je het noemt) want we hadden het echt koud en het waaide super hard. Maar iets waar we bang voor waren gebeurde. De kabelbaan was DICHT, dat betekende dus weer naar beneden hiken. Inmiddels was het ook al half 8 en rond 8u gaat de zon onder. Dus heel snel foto's gemaakt en snel naar beneden. Maar de wind was nog steeds super heftig en dus ook super koud en inmiddels was het ook donker en natuurlijk was er niemand met een zaklamp, behalve twee mensen met een telefoon met zaklamp. Dus met veel moeite de berg weer omlaag gehiked. Toen we eindelijk onder waren was ik zo blij als een kleinkind! Van vreugde maakte ik een sprintje.... alleen zag ik daarbij de stoeprand over het hoofd en BAM daar lag ik........Er was op die hele berg NIETS gebeurd, we waren allemaal veilig onder gekomen. En dan is het toch een stoeprand die roet in het eten gooit. Maar ik vond het zelf nogal hilarisch dus heb eerst nog even op de grond liggen lachen en toen zag ik dat mijn knie open was en het bloed langs mijn been liep. (oke klinkt heel dramatisch maar het bloede gewoon zo erg doordat ik een paar uur achter elkaar had gelopen) Maar bij thuis komst heeft Anika het ontsmet en dankzij het wondermiddeltje van Romy wordt mijn knie weer de oude!!!

We zijn ook nog naar Kaap de Goede hoop geweest om natuurlijk zoals elke toerist met het bordje van Kaap de Goede hoop op de foto te gaan. Maar je had er ook super mooie natuur met struisvogels in het wild, springbokken en....BAVIANEN. Vanuit de auto vond ik het ontzettend schattig dat zo' n baviaan op een auto zat te chillen met haar baby. Toen we uitstapte vond ik het allemaal toch iets minder schattig. Die Bavianen zijn super slimme beesten en weten inmiddels wel wat ze kunnen halen bij toeristen en dat is natuurlijk eten. Ondanks dat er overal bordjes staan dat je geen eten mee moet nemen, zijn er toch genoeg mensen die eten bij zich hadden. Ook Floris had een overheerlijk broodje bij zich wat wij mensen zelfs op 10km afstand konden ruiken. Die baviaan zou en moest dat broodje natuurlijk hebben, dus de aap ging er achteraan!! Maar Floris wilde zijn broodje niet afgeven en de aap gaf ook niet zomaar op. Vanaf dat moment wist ik dat Bavianen niet mijn favoriete beesten waren en heb ik me de helft van de tijd vast gehouden aan de tas van Arjan zodat als de aap iemand zou gaan aanvallen, dat ik nog een menselijk schild had. We zijn die dag ook nog naar BoulderBeach geweest, waar je kon zwemmen met pinguïns!!! Zo schattig en natuurlijk weer een super mooie omgeving!!

We zijn deze week ook nog bij een ander weeshuis begonnen met een after school program. Deze ligt ook een Khayelitsha in het deel dat Barcelona heet. Omdat we zelf geen vervoer hadden, werden we opgehaald door een taxi busje. We reden eerst een stuk over de snelweg en kwamen al snel bij de Township. In dit deel had je ook redelijke huisjes maar hoe verder we reden hoe slechter de huizen werden. Uiteindelijk sloegen we een klein "straatje" in en kwam bij het tehuis waar ik nu even de naam niet meer van weet (sorry). Maar we reden de poort binnen en er stonden 3 kleinere gebouwtjes en 1 grote. Het had een soort binnenplein met alleen maar zand overal. Het was die dag overigens echt super heet, het was 42 graden!!!! Dus we hoopte dat we deze keer niet in Shacks hoefde te werken. Dat was niet zo, maar het school gebouwtje bestond uit twee containers. Dus het werd daar toch best wel warm.
Dit weeshuis werd ook gerund door twee oudere dames. Een van deze dames kon goed engels dus daar hebben wel wel mee gesproken. Het was een iets wat dikker vrouwtje met dreadlocks. Ze zat binnen in een stoel onderuitgezakt voor een ventilator maar ze wilde wel even rondleiden . Het grote gebouw bleek een kerk te zijn, waar de gemeenschap van Barcelona naar toe kan komen dan had je nog twee woonshuisjes en het schoolgebouwtje.
We hebben die dag alleen maar even kennis gemaakt met de kinderen en de rest van de familie. Allemaal super leuke en lieve mensen en omdat Anika en ik nog niet bij Mazoli's zijn geweest, wilde ze meteen met ons een dag plannen om te gaan ( ik zal nog wel vertellen wat Mazoli's is, wanneer ik er ben geweest).
Toen we van iedereen afscheid aan het nemen waren, hoorde de kinderen dat we weer door de bus naar huis werden gebracht. Opeens wilde alle kindjes mee om ons naar huis te brengen en VOORAL om te zien waar we woonde. Dus de hele bus was volgeladen met kinderen en we gingen weer op weg naar huis. Tijdens het rijden zonden de kinderen allerlei liedjes met volle overtuiging, dat was echt de beste busrit ever ZO schattig!!!
Maar onderweg voelde ik me toch wel een beetje ongemakkelijk, want de kinderen wilde ons huis zien en in vergelijking met waar zij wonen, wonen wij toch wel in een super luxe en mooi huis. Ik vond dat wel eventjes moeilijk maar ik wist ook wel dat de kinderen vooral nieuwsgierig waren en ons huis gewoon wilde zien en dat zij er verder niet over nadachten.
Dat was ook wel een beetje toen we naar een uitkijkpunt van Khayelitsha gingen. Je kon vanuit daar over de hele township kijken en Khayelitsha is echt gigantisch en er komen nog steeds meer " huizen" bij. Er zijn nu zelfs mensen die hun huisjes op de duinen bouwen omdat er voor de rest geen plaats meer is. Maar we waren samen met een meisje wat ook bij CHOSA werkt. Zij zelf woont al haar hele leven in Khayelitsha. Ik voelde me daarom ook wel een beetje ongemakkelijk omdat wij als toeristen even foto's kwamen maken en kijken naar hoe groot Khayelitsha wel niet was. Dit heb ik haar ook gevraagd hoe zij daar naar keek. Maar zij zag het helemaal niet zo. De township heeft die toerisme gewoon nodig, dat is gewoon een hele grote inkomstenbron.
Het lijkt misschien alsof het hier alleen maar feesten en plezier is ( oke dat is het misschien ook) maar sommige dingen zetten je toch wel aan het nadenken en dat is misschien ook maar goed ook. Op die manier zie ik niet alleen het mooi Zuid- Afrika met al zijn mogelijkheden, maar ook naar de lelijke kant en onmogelijkheden.

Wat er voor de komende weken nog op de planning staat is eigenlijk te veel om op te noemen en de plannen veranderen met het uur. Dus ik laat me elke dag verassen wat we gaan